Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej, po skierowaniu do niego sprawy w celu uzyskania  orzeczenia w trybie prejudycjalnym przez Polski Sąd Apelacyjny – Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Warszawie, 4 października 2012 r. zinterpretował art. 14 § 2 b) Rozporządzenia 1408/71/EWG w sprawie stosowania systemów zabezpieczenia społecznego wobec pracowników oddelegowanych, osób pracujących na własny rachunek i wobec członków ich rodzin przemieszczających się wewnątrz Unii Europejskiej (Format Urządzenia i montaże Przemysłowe Sp. z o.o., C-115/11). Postępowanie przed sądem krajowym dotyczyło sporu miedzy polską spółka a ZUS-em odnośnie prawa właściwego w stosunku do jednego z pracowników tej spółki.

Otóż spółka ta zawarła z danym pracownikiem trzy umowy na czas określony, aby moc go oddelegować do pracy przy zróżnicowanych projektach/na rożnych budowach w kilku państwach członkowskich. ZUS odmówił jednak wydania temu pracownikowi certyfikatu E101 (obecnie A1), potwierdzającego, ze podlega on ubezpieczeniu  w Polsce, stwierdzając, ze zgodnie z art. 14 Rozporządzenia 1408/71, według którego osoba, która jest  zatrudniona na terytorium dwóch lub więcej państw członkowskich, podlega ustawodawstwu państwa członkowskiego, w którym ma miejsce zamieszkania, nie może mieć zastosowania.

W rezultacie, ZUS uznał, że ten pracownik pracuje w rzeczywistości, w czasie trwania każdej z tych umów, na terytorium jednego z państw na raz. Zapytany o interpretację określenia „osoba zatrudniona na terytorium dwóch lub więcej państw członkowskich”, Trybunał stwierdził, że jeżeli wykonywanie pracy zarobkowej na terytorium jednego państwa członkowskiego stanowi normalny reżim dla osoby, której to dotyczy, nie może ona wchodzić w zakres przepisów art. 14 § 2.

Dlatego tez, według Trybunału, osoba, która, w ramach kolejnych umów o pracę, określa miejsce pracy na terytorium kilku państw członkowskich, nie pracuje w rzeczywistości, podczas trwania każdej z tych umów na terytorium kilku państw na raz, lecz na terytorium jednego, nie może wchodzić w definicje „osoby zwykle zatrudnionej na terytorium dwóch lub więcej państw członkowskich” w rozumieniu rozporządzenia.

Stanowisko Trybunału ma zaletę, Iz wyjaśnia sytuacje, która wynikała w sprzecznych interpretacjach urzędów społecznych Państw członkowskich.